Deze keer een sprookje .....Er was eens.... 

Er was eens…

…een heel mooi land, luilekkerland, waar eigenlijk iedereen heel tevreden was. Er leefden elfjes, dwergen en kabouters. De elfjes hielden zich bezig met het ophalen van schelpjes. Die schelpjes waren heel belangrijk, want daarmee konden die elfjes allerlei dingen kopen. En die dingen waren weer heel belangrijk voor de alle elfjes, dwergen en kabouters, want die konden dan met hun skelters, driewielers en steps over mooi aangelegde wegen rijden, werden goed verzorgd, ook als ze ziek waren en konden zelfs naar school. Dus die schelpjes waren heel belangrijk.

Nu was de baas van die elfjes, de opperelf, niet blij met de manier waarop bepaald werd hoeveel schelpjes betaald moesten worden. Het systeem was eigenlijk simpel: ieder dwergje moest een deel van de schelpjes, die hij op zijn eigen strand had gevonden, afgeven aan de elfjes. Natuurlijk kostte het zoeken naar schelpjes ook schelpjes, want je had immers een emmertje en een schepje nodig, en als je een groot strand had, moest ze misschien zelfs met een skelter met aanhangkarretje kopen. Dit kostte natuurlijk ook weer schelpjes. Dus was bepaald dat je alleen maar jouw deel aan schelpjes moest betalen over de schelpjes die je overhield, dus na aftrek van de door jouzelf betaalde schelpjes. Simpel. Maar…

Nu waren er hele brave dwergen, die zich netjes aan de regels hielden, Maar er waren ook hele stoute kabouters! Die verzonnen een list om zo weinig mogelijk schelpjes te betalen. Want die riepen, dat ze met die schelpjes een stuk strand erbij moesten kopen of hun strand moesten schoonmaken en dus hadden ze geen schelpjes om aan de elfjes te geven.

Die stoute kabouters, die maakten de opperelf heel boos! Dus vroeg die opperelf een goede fee hem te helpen een nieuw systeem te bedenken. En warempel, dat lukte. Vanaf een bepaald moment was het niet belangrijk, hoeveel schelpjes je had gevonden, nee, er werd gewoon gekeken naar hoe groot je strand was. En daarover moest je dan een vaste hoeveelheid schelpjes betalen. Eigenlijk iedereen blij.

Maar in de loop der tijd kwamen de elfjes erachter, dat ze voor hun ideeën, want die hadden ze heel veel, steeds meer schelpjes nodig hadden. Dit had ook te maken met het feit dat er heel veel verschillende elfjes waren, die allemaal iets anders wilden en het eigenlijk nooit eens konden worden. Zo waren er ook hele boze elfjes, die vonden dat de stranden gewoon onder alle dwergen moesten worden verdeeld of gewoon afgenomen. Gelukkig werd niet zo goed geluisterd naar die stoute elfjes. Maar ja, die elfjes moesten het wel eens worden, anders veranderde er in luilekkerland niets.

De opperelf vond uiteindelijk ook dat de dwergen en kabouters meer schelpjes moesten betalen. Nu waren er ook dwergen, die op hun strand helemaal geen schelpjes vonden. En die moesten toch schelpjes betalen. Dat was niet fair. De dwergjes vroegen toen ook een goede fee om raad en wat denk je? Die goede fee zei: “in luilekkerland is het goed om te leven, en daar moet je ook schelpjes voor betalen. Maar als je een deel van je strand moet verkopen om die schelpjes te betalen, dat mag niet! Dus opperelf, die dwergen moeten hun betaalde schelpjes terugkrijgen”. Toen was het lijden in last. Daar had de opperelf niet op gerekend. Er werd hard gewerkt aan een nieuw systeem, waarbij de dwergen die geen schelpjes konden vinden ook geen schelpjes hoefden te betalen, maar ja, er waren wel schelpjes nodig in luilekkerland. Dus moesten de dwergen en kabouters die wel een strand met schelpjes hadden ineens veel meer schelpjes gaan betalen, zelfs als ze daardoor in de knel kwamen te zitten omdat ze bijvoorbeeld hun strand niet meer schoon konden houden.

De elfjes zaten ondertussen ook niet stil. Er werd geroepen: “iedere dwerg en kabouter moet gewoon schelpjes betalen over de schelpjes die hij heeft verdiend!” Toen ging bij de opperelf plots een lichtje branden: dat systeem kende hij nog van vroeger! Maar dat had een vorige opperelf veranderd in het huidige, en met goede redenen. Daarbij kwam nog dat de telramen die de elfjes hadden, om op te tellen en af trekken en daarmee te bepalen hoeveel schelpjes er betaald moesten worden, al heel oud waren en dus ook niet meer zo goed werkten. De inning van de schelpjes zou zelfs in gevaar kunnen komen. Goede raad was duur.

Nu leefden er ook hele slimme dwergen en kabouters in luilekkerland. Maar ja, dat waren geen elfjes. En elfjes konden wel heel goed praten, maar niet zo goed luisteren. Ze hadden wel oortjes, maar die hoorden alleen maar wat ze wilden horen. En bovendien was het zo, dat die elfjes eigenlijk al begonnen te praten voordat ze ook maar iets hadden gehoord. Dus dit ging niet zo goed. Maar die slimme dwergen en kabouters hadden wel goede oplossingen bedacht. Alleen konden die elfjes, als ze die oplossingen al hoorden, het daarover niet eens worden. Want er waren te veel verschillende elfjes. En dit was niet goed voor luilekkerland. Of ze nog lang en gelukkig leefden is onbekend…